من دلم بازی می خواهد تو چطور

چهارشنبه ۱۷ مهر روز جهانی کودک بود. به همین خاطر مهد کودک سابق پسرم محمد امین که پیش دبستانی میره ؛ ایشان و ما را به جشنی بدین مناسبت در روز جمعه دعوت کرد .

جشن زیبائی بدون هیچ هزینه ی اضافی و با استفاده از امکانات موجود در مهد کودک. تقریبا تمام پدر و مادرهای مهد کودکی ها آمده بودند.فضای مسرت بخشی که چند ساعتی بطول انجامید. در این جشن مطلبی را به خانواده ها دادند که بهانه ی نوشتن شده است. متن زیر بدون هیچ توضیح اضافه ای از آن برگه برایتان درج می شود.  

وقتی که بچه بودم 

همیشه می گفتی ؛ بازی نکن 

بازی کار احمقانه ای است  

جای آن کاری یاد بگیر 

برای همین من هرگز هیچ بازی ای یاد نگرفتم 

و همیشه بازنده بودم 

حالا هم که بزرگ شده ام خودم را به باختن می زنم 

چون بزرگ هستم 

و دیگر برد و باخت برایم مهم نیست 

من به بازی ها اهمیت ندادم 

اما تو دادی 

تو با همین بازی  

مرا سوسک کردی 

مگس کردی 

مرا برده ی خودت کردی 

وبعد به من دستور دادی  که چه کنم 

چون تو بازی را بلد بودی 

و نگذاشتی که من هم یاد بگیرم 

پس حالا بیا تا آخر بازی کنیم 

تو نقش کسی که دستور می دهد 

و من نقش کودک احمقی  

که فقط گوش می دهد 

و همه ی دستورات تو را غلط می فهمد 

و کاری را که تو می خواهیخلافش را انجام می دهد 

تو هی داد می کشی 

من هی می خندم 

این فقط یک بازی است 

یک بازی کودکانه برای خندیدن 

چرا گلویت را پاره می کنی ؟ 

من باید کارهای احمقانه کنماین فقط یک بازی است 

همان بازی که وقتی بچه بودیم 

آرزویش را به دلم گذاشتی 

وگفتی نکن کار احمقانه ایست 

حالا یک چیز دیگر بگو 

یک دستور دیگر بده 

تا من درست خلافش را انجام دهم 

بگو کاری پیدا کن 

تا من همه ی عمر بخوابم و هیچ کاری نکنم 

بگو خانه را مرتب کن 

تا من خانه ات را به آتش بکشم 

بگو مودب باش 

تا من چشمهایم را ببندم و بمیرم 

بگو می خواهی زندگی کنی 

تا پدرت را دربیاورم و نگذارم 

بگو زود باش 

من دلم بازی می خواهد؛ تو چطور ؟