شطرنج سیاست

همزمان با تصویب پیشنهاد اوباما رئیس جمهور آمریکا مبنی بر اعزام ۳۰ هزار سرباز به افغانستان برای جنگ با طالبان و اغتشاشگران ٬ جایزه صلح بین المللی به ایشان اعطا می شود. 

وی در آن جلسه از وقایع پس از انتخابات ایران نیز سخن می گوید و اعلام می کند: دولت هائی مثل ایران بیش از آنکه از جنگ بهراسند از آرزوها و امید های ملتشان می هراسند.  

     

از سوی دیگر جمهوری اسلامی بارها اعلام کرده است که از تکنولوژی هسته ای برای مقاصد صلح آمیز استفاده می کند٬ اما جامعه ی جهانی اتفاق نظر دارند که ایران به دنبال بمب هسته ای است. 

این موضوع به وضوح تفاوت دیپلماسی فعال و موثر را با دیپلماسی غوغا سالارانه نمایان می کند. 

اشتباه نشود بنده نیز مانند بسیاری از افراد جامعه حق هر کشوری از جمله ایران را می دانیم که از تکنولوژی نوین بهره برداری نماید و هیچ کشوری حق ندارد در این زمینه به ایران و یا هیچ کشور دیگری زور بگوید.اما یقینا یک جای کار سیاست خارجی ما دچار اشکال است که اجماع جهانی برعلیه کشور ما توافق مکتوب دارد. 

از سوی دیگر یقین داریم که کشورهای دیگر دلشان به حال ملت ما نسوخته است. 

تفاوت کشور ما با دیگران این است که ما موقعیت سنجی مناسب را ارائه نداده ایم. همه ی کشورها منافع ملی خود را بر هرچیز دیگر رجحان داده اند جز کشور ما. 

در شطرنج سیاست مهره چینی ها باید طوری باشد که در حفظ منافع ملی ٬ حداقل بازی برد برد را برگزینیم. 

اگر کسانی قطعنامه های سازمان ملل را کاغذ پاره نامیده اند و ادعا می کنند که آنقدر قطعنامه بدهید که قطعنامه دانتان پاره شود ٬نمی دانند که اثرات تخریبی تحریم و سماجت های بی مورد ٬ اولین اثرش زندگی در سختی ها و ناملایمات است ٬ مردم ما این موضوع را با پوست و گوشت خود لمس می کنند. 

البته تجربه ی تاریخی چند ساله نشان داده است که کسانی که خود را کارشناس ارشد می دانند و نظرات دیگران را فاقد ارزش دانسته و از افراد بله قربان گوی در مدیریت بهره می گیرند ٬ یقینا گوش شنوائی برای شنیدن صدای دل خسته ی مستضعفانی که دایم از آن ها بهره برداری سیاسی می کنند ٬ نخواهند داشت. 

وظیفه ی اندیشه ورزان شکستن سکوت است ٬ هرچند  بی صدائی قلمی در دنیای مجازی باشد. 

(‌آخرین بازدید ۶۳۲۷۲ )